Lenige benen - ervaring van een welzijnsmedewerker

‘Waar ben ik?’ 'Waar is mijn man?’ Bij een slechte dag kan mevrouw om de 5 minuten deze vraag stellen vanwege haar dementie. De realiteit is dat ze in een verzorgingshuis woont en haar man overleden is. Allereerst moeilijk voor haar zelf en ook voor de verzorging om geduldig te reageren.

Vandaag oogt mevrouw redelijk rustig. Ik ga samen met haar voor het fietslabyrint zitten. Dit is een beeldscherm met speciale fietsroutes die te volgen zijn door zelf te trappen. Mevrouw zit in een rolstoel, haar voeten passen prima in de trappers. Ze begint voorzichtig te trappen en kijkt naar het scherm. Een prachtige route langs molens, weilanden en sloten van Kinderdijk. Af en toe komen we fietsers tegen. ‘Oeps, hou je vast, nu rijden we over een bruggetje!’ ‘Een molen!’, roept mevrouw, ‘daar heb ik weleens in geslapen!’ Ze zwaait naar de mensen die ons wandelend tegemoet komen. Mevrouw heeft het zichtbaar naar haar zin. Na een poosje getrapt te hebben vraagt ze: ‘Wat krijgt u van mij?’ Ik antwoord: ‘Niets, het is gratis!’ ‘O ja? Da’s fijn!’ Met een schaterlach zegt ze: ‘Daar krijg ik lenige benen van!’

Humor, iets vrolijks, iets avontuurlijks. Even lijkt de ‘dementieknop’ op pauze te staan. In gesprek met familie komt ter sprake: ‘Onze tante had humor, hield van reizen, fietste elke dag naar haar werk van Ede naar Wageningen en las de krant van a tot z. Dit laatste deed ze dan met de krant uitgespreid op de grond zittend voor de kachel!    

‘Die tante heb ik ook gezien! Gisteren tijdens een fietstochtje langs Kinderdijk!’

 Mirjam van der Stouwe, Welzijn Kleinschalig Wonen

Terug naar overzicht